Dodelijk ongeval in de Zwitserse Alpen

Er zijn dagen dat je je vrolijker voelt. Vandaag vindt de crematie plaats van een toegewijd clubgenoot van de Amsterdamse Studenten Alpen Club. Negen dagen geleden verloor zij bij het afdalen van de Zwitserse Dreieckhorn haar evenwicht en stortte ze naar beneden. Een andere clubgenoot die meegesleurd werd toen hij haar probeerde tegen te houden raakte zwaargewond maar verkeert gelukkig buiten levensgevaar.

Het nieuws kwam bij mij, net als bij andere leden van de ASAC, aan als een donderslag bij heldere hemel. Het betreffende klimteam was zo toegewijd en ervaren. De twee die vielen hadden vorig jaar nog deelgenomen aan een klimexpeditie in Afghanistan, en het meisje leek mij een voorzichtige klimmer die haar risico's wist in te schatten. Natuurlijk, er vallen elk jaar weer doden in de Alpen, maar dat betreft altijd anderen.

En ineens komt het dan zo dichtbij, treft het een clubgenoot, en doet zich de tragedie in zijn volle omvang voor. Ze was nog zo jong, veel te jong om te gaan. "Gewoon" een afdaling op een maandag, eind van de middag, werd haar einde. Alhoewel ik haar niet bijzonder goed kende voelt het toch onwerkelijk dat ze er net nog wel, nu niet meer is. Het plotselinge, het directe, en het feit dat zij zo jong was en midden in het leven stonden maken dit moeilijk te accepteren. "De bergen geven, de bergen nemen" is vandaag even niet genoeg.