Niet zonder emotie heb ik de discussie gevolgd die is uitgelokt door de grootse bezuinigingsactie van staatssecretaris Zijlstra (OCW).
Ik voel me niet thuis bij de geactiveerde cultuurprotesteerders, noch bij de reaguurders die massaal hun afkeer van het culturele establishment uiten onder elk online opiniestuk. Meer aansluiting voel ik bij een hele hoop opiniemakers die ik hierover de laatste tijd hoorde, maar die kennelijk bij beide kanten geen voet aan de grond krijgen. Grunberg en Middendorp in de Volkskrant, Bessems in de Pers, en Sanders in de Vrij Nederland - allemaal zeggen ze: kunstenaars, stel je toch niet zo afhankelijk op tegenover de van weinig cultuurliefde getuigende politieke macht. Geef zelf vorm aan het cultuurlandschap! En cultuurliefhebbers, investeer in de cultuur die je dierbaar is en ga er niet van uit dat die zonder je steun kan voortbestaan!
Observatie 1: Ik ben het eens met het standpunt van de VVD dat er in de cultuursector een omslag moet gaan plaatsvinden, maar ben niet overtuigd dat zij dit zeggen uit liefde voor de cultuur, noch met het belang van een rijk en gevarieerd cultuurland in hun hart gesloten.
Observatie 2: Ik sympatiseer met het idee dat de kunsten en de cultuursector dienen te worden beschermd. Ik ben echter geschrokken van de ongeïnspireerde manier waarop de cultuursector het protest aanging. Geen constructieve houding, geen inhoudelijke argumenten voor het behoud van de kunsten (afgezien van het punt dat het "beschaafd" is, en degenen die ertegen zijn daarmee kennelijk "onbeschaafd"). En evenmin geloof ik van het overgrote deel van de cultuursector dat ze er echt van overtuigd zijn de binding met het publiek aan te moeten gaan.
Conclusie observaties 1 en 2: kunst en cultuur bestaan niet voor niets. Ze dienen een publiek belang. Politiek: erken dit eens ruiterlijk. Publiek: schuw niet weg van je ondersteunende rol. Kunstenaars: trek niet zo vroom een vies gezicht bij het woord "belang".
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten