Tussen de bomen vol papegaaien onder
het vuurrood gebladerte met tinten
geel en groen een park van een
eigen geur doordrongen zo zacht
en vertrouwd dat het deel van je uit
is gaan maken en je met een
ingetogen verrukking vervult. Ik leef en
dit bestaat! Nu!
Sta je op de drempel van een huis vol
trappen, breed bij de grond en smaller
als de verdiepingen toenemen. Marmer,
sierlijk wentelend, hout, mysterieus stijgend.
De kamers met meubelen gevuld en een
gevoel van rijkdom, groei en toenemend begrip.
Vanuit het zolderraam de kleurige kruinen
en het taaie gazon.
Het onbevattelijke: dat ik besta!
En daarom alles wat ik zie, voel, bedenk.
De strekkende natuur,
het mos onder de voeten.
De Pijp - 25/10/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten