Ik reed de stad in om een boodschap. Er moest een gootsteenontstopper gekocht worden. Zo'n dik rubberen kuipje op een stok; het simpelste gereedschap uit de kist van de loodgieter. Bij de Blokker vond ik het zonder problemen. Een onbeholpen ding, vooral als je ermee in je hand bij de kassa staat. Had ik toen al besloten dat ik er iets bij moet kopen?
Ogenblikken later begaf ik me door een naburig warenhuis op zoek naar een nieuw etui dat ik nodig had voor mijn pasjes. Struinend door alle gangpaden stuitte ik op de zonnebrillen en hield stil. Het was een zonnige dag, en een zonnebril had ik nog niet.
"Usually ... we are not even aware of the transition from indifference to liking or disliking," schrijft Friedrich Nietzsche in zijn Human, All Too Human (paragraaf 371, "Assuming the colors of the environment"), "but gradually [we] grow used to the sentiments of our environment; and because sympathetic agreement and mutual understanding are so pleasant, we soon wear all its insignias and party colors." Erwin Goffman zou ongetwijfeld spreken van stage props die nodig zijn om je persoon te definiëren in je sociale omgeving. Een gootsteenontstopper, zelfs in mijn tas, zou mij niet definiëren!
Eenmaal buiten besloot ik maar gelijk gebruik te maken van mijn nieuwe pilot's shades, terwijl ik nadacht over hoe ik nooit meer ten overstaan van een conducteur mijn OV-kaart uit een half verscheurd hoesje zou hoeven te halen. Tevreden fietste ik weg en ik zou niet durven zweren dat ik in mijn ooghoek niet een goedkeurende blik om me gevestigd wist.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten