Het is een mooie beleving om een tempeltje voor echte liefhebbers te betreden. Met het trappetje af, de lage plafonds, de wat scheef klaargezette stoelen en de gezellige drukte bij de bar heeft het wel iets weg van een voetbalkantine. Maar wel eentje voor mensen met verfijnde smaak. Mensen die de weg naar de juiste muziek kennen. Veelal oudere mensen en een enkele student, die niet, zoals wij, een biertje bestellen, maar een kopje koffie. Vanavond komen wij kijken naar wat Michiel Borstlap in zijn eentje achter de piano vermag.
Een aandoenlijk toneeltje, in het midden een vleugel. We zitten knus schouder aan schouder met een systeemplafond boven ons hoofd. Onwillekeurig kijk ik om mij heen of ik geen Bekende Nederlanders zie. Dit is nou typisch een Plek om Bekende Nederlanders tegen te komen. Bekende Nederlanders met Smaak. Zoals die ene keer, een tijd geleden, toen we bij een toneelstuk van Theodor Dalrymple ineens Bolkestein onder ons bleken te hebben. Dan bevind je je in de hogere regionen van de smaak-elite. Ik denk even Nico Dijkshoorn twee rijen voor me te zien. Maar het is een andere kalende vent met een zuur gezicht en ik bedenk me beschroomd dat het gewoon komt omdat ik onlangs zijn boek heb gelezen. Dan ga je hem ineens overal zien.
Michiel Borstlap is een van Nederlands beste jazzpianisten. Zo wordt hij ook aangekondigd. Nog redelijk jong (1966) heeft hij al voor de emir van Qatar gespeeld, evenals met Herbie Hancock en Les Paul. Hij studeerde cum laude af aan het conservatorium en won vele binnen- en buitenlandse prijzen. En nu loopt hij door het middenpad naar het podiumpje om voor ons solocomposities van zijn nieuwe album SOLO 2010 te gaan spelen. De opnamen van dit album vonden plaats in een kerk in Maastricht. Dat moet mooie akoestiek opgeleverd hebben. Hij draagt deze avond een jasje met daaronder een sportbroek die nauwelijks zou zijn opgevallen ware het niet voor het witte streepje aan de zijkant.
Borstlap is een man van weinig woorden maar veel muzikaal enthousiasme. Hij speelt weinig ingetogen en veel uitbundig, zonder daarbij over de top te gaan. Hij stopt er gewoon veel in en er komt veel uit. Af en toe stampt er ineens een voet mee en soms betrappen we hem op een verdekt geneurie. Van het hart naar de vingers is niet overdreven gesteld. Op groot scherm is steeds te zien wat hij precies doet op de toetsen. Ik vraag me verwonderd af waar dat nou precies vandaan komt. Dat wat hij met zijn handen doet. Het is zo snel, zo vol verve, zo secuur.
Twee uur lang (met kantinepauze tussendoor) houdt hij de aandacht van het publiek vast. Zonder overdrijven. De invloeden hellen van pop naar blues, en dan naar klassiek. En dan meer Mozart dan Chopin, zeg maar. Hij speelt een aantal jazz standards, zo laat ik me vertellen door de iets meer ingevoerde vriend die me hier mee naartoe heeft genomen. Maar ook genoeg eigen werk, waarbij alles dat om de kale structuur van het nummer heen gespeeld wordt improvisatie is. Zoals hij het zelf kort geleden op tv zei: niet één nummer is twee keer op dezelfde manier te spelen.
Ik ben verkocht. Borstlap laat zijn handen iets doen dat mijn muzikale zintuigen opschudt. Terwijl we de Sju verlaten neem ik me voor om weer vaker jazzplaten te draaien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten