Zo af en toe valt je oog op een aardig geschreven stukje. Een pareltje van eloquentie. Zoals bijvoorbeeld deze ingezonden brief in het Financieele Dagblad van 22 oktober 2011. Geschreven door een dikke Nederlander geschoold in de Erasmiaanse ironie:
Veel te dik
Ik ben veel te dik. Volgens de hooggeleerden Groot en Maassen van den Brink (FD 17 oktober) zou ik daarom op alle mogelijke manieren meer moeten betalen voor zorg, bepaalde etenswaren en wat dies meer zij. Even afgezien van de moeilijkheden bij de uitvoering (misschien een chip implanteren of een tatoeage met medische informatie?) is daar met mij over te spreken, maar alleen onder bepaalde voorwaarden.
Te mager is ook ongezond. Ik stel voor anorexiapatiënten te beboeten.
Drugsverslaafden zou ik alleen nog tegen contante betaling in behandeling nemen en skiblessures moeten ze maar in het buitenland laten behandelen. En waarom betaal ik als man mee aan de kosten van zwangerschap?
Nee, solidariteit hoeft van mij niet en ik ga daarom ook minder belasting betalen. Ik heb geen school meer nodig en ook de universiteit heb ik achter me gelaten. Ik ga nooit naar voetbalwedstrijden dus de inzet van politie aldaar is overbodig. Er zijn duizenden kilometers wegen die ik nooit gebruik en laat al die zielepoten die werkeloos, arbeidsongeschikt of lui zijn het zelf maar uitzoeken. De belangrijkste voorwaarde, echter, is deze: ik wens niet één rode cent te besteden aan het salaris van hoogleraren (medische) economie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten